Zaburzenia przewodu pokarmowego

Hiperbaryczna terapia tlenowa znajduje zastosowanie w leczeniu wielu schorzeń układu pokarmowego.

Badane naukowe udowodniły skuteczność tlenoterapii hiperbarycznej w przypadku leczenia wielu chorób układu pokarmowego, między innymi takich jak:

• zapalenie jelit,
• nieswoiste zapalenie jelita grubego,
• niegojące się rany w uprzednio napromieniowanych tkankach,
• zapalenie trzustki,
• infekcje błony śluzowej jamy ustnej,
• wszelkiego rodzaju nadżerki i owrzodzenia.

Choroba wrzodowa

HBOT ma korzystny wpływ w przypadku choroby wrzodowej. Terapia z użyciem tlenu hiperbarycznego jest szczególnie zalecana u starszych pacjentów z wrzodami trawiennymi, u których istnieje miażdżyca i choroba wieńcowa.

Nieoperacyjne nowotwory przełyku i wpustu: skojarzone zastosowanie hiperbarii tlenowej oraz terapii fotodynamicznej zwiększa skuteczność leczenia, wydłuża średni czas przeżycia, zmniejsza wartość indeksu dysfagii oraz rozmiarów guza.

Niedrożność jelit

HBOT odgrywa szczególną rolę wśród metod leczniczych stosowanych do leczenia niedrożności jelit. Pierwsze zabiegi hiperbarii tlenowej w przypadku niedrożności jelit przeprowadzono w 1952 r. Wzrost ciśnienia w otoczeniu pacjentów powodował znaczną redukcję objętości gazów jelitowych i w konsekwencji zmniejszenie średnicy niedrożnych pętli jelita. Stosowanie tlenu hiperbarycznego pobudza antybakteryjne czynności leukocytów i prowadzi do zahamowania namnażania się bakterii i znacznej redukcji ilości produkowanych przez nie endotoksyn. W mechanizmie terapeutycznego działania hiperbarii tlenowej w tych przypadkach istotne znaczenie miała również przyspieszona dyfuzja gazów ze światła jelita do krwi oraz zwiększenie zawartości tlenu w niedotlenionych tkankach ściany jelita. 

Niedrożność jelit w przebiegu choroby Hirschprunga lub innych wad rozwojowych odbytu i odbytnicy: 

wprowadzenie terapii hiperbarycznej, jako metody uzupełniającej leczenie operacyjne, pozwala na skrócenie okresu odżywiania pozajelitowego oraz znaczące zmniejszenie powikłań ropnych i septycznych, poprawia ukrwienia ścian jelit, zmniejszenie refluksu dożołądkowego oraz zmniejszenie występowania zakażeń bakteriami beztlenowymi.

Tlenoterapia hiperbaryczna wykazuje dużą efektywność w przypadku leczenia wirusowego zapalenia wątroby typu B poprzez:

• obniżenie aktywności enzymów, których stężenie rośnie w przypadku uszkodzenia wątroby (aminotransferazy alaninowej i gamma-glutamylotranspeptydazy),
• obniżenie stężenia przeciwciał: immunoglobuliny G (IgG) oraz immunoglobuliny M (IgM),
• obniżenie wartości markerów aktywności procesu zapalnego w wątrobie.

W przypadku przeszczepu wątroby, tlenoterapia hiperbaryczna istotnie zmniejsza ryzyko powstawania zakrzepicy w jej naczyniach, redukuje liczbę powikłań septycznych oraz zmniejsza liczbę koniecznych retransplantacji. Wdrożenie tlenoterapii hiperbarycznej po zabiegu częściowego usunięcia miąższu wątroby normalizuje stężenie glutaminy w surowicy, będącej wskaźnikiem powrotu wątroby do jej prawidłowej funkcji po przebytej operacji.

Inne

W badaniach doświadczalnych na myszach potwierdzono także korzystny efekt hiperbarii tlenowej na redukcję stopnia rozwoju popromiennych uszkodzeń jelit. Ponadto obserwuje się korzystne działanie HBOT w przypadku wrzodziejącego zapalenia jelit oraz choroby Leśniewskiego-Crohna