Nagła głuchota

Nagła głuchota jest odbiorczym upośledzeniem słuchu, pojawiającym się nagle bez uchwytnej przyczyny, w większości przypadków jednostronnie, o różnym poziomie niedosłuchu, łącznie z głuchotą całkowitą. Dokonuje się zazwyczaj w ciągu 1-3 dni, dlatego też tak bardzo ważna jest szybka diagnostyka i wdrożenie odpowiedniego leczenia. Objawia się częściową bądź całkowitą utratą słuchu w jednym lub sporadycznie w obu uszach. Jak dotąd naukowcom nie udało się znaleźć jednoznacznej przyczyny niezdolności odbierania bodźców akustycznych. Z tego powodu choroba jest określana jako idiopatyczna (o nieznanym podłożu). Istnieje jednak kilka teorii, które próbują wyjaśnić jej powstawanie. Wśród czynników odpowiedzialnych za nagły niedosłuch wymienia się infekcje wirusowe ucha wewnętrznego i zaburzenia mikrokrążenia w obrębie ślimaka.

W przypadku stwierdzenia wystąpienia nagłej głuchoty ważna jest szybka i natychmiastowa reakcja. Najefektywniejszym leczeniem nagłej głuchoty jest leczenie tlenem hiperbarycznym w komorze w połączeniu z leczeniem dożylnym lekami sterydowymi. Drugą grupą leków, które są szczególnie przydatne w przebiegu zaburzeń naczyniowych, to leki rozszerzające naczynia i niwelujące zapobieganie skurczowi naczyń. Tlenoterapia hiperbaryczna zwiększa ciśnienie parcjalne w uchu wewnętrznym. Tlen podany pod ciśnieniem poprawia krążenie i stwarza optymalne warunki do regeneracji struktur ucha środkowego. Leczenie przypadków nagłej głuchoty obejmuje okres od 10 do 15 dni.

Tlen podany pod ciśnieniem, podczas zabiegu HBOT, powoduje zwiększenie ciśnienia parcjalnego tlenu w uchu wewnętrznym, to z kolei ułatwia zaopatrywanie w tlen komórek czuciowych ucha wewnętrznego. Prowadzi to do poprawy właściwości reologicznych i mikrokrążenia, a w efekcie do optymalnej regeneracji struktur ucha wewnętrznego.

W ostatnim czasie naukowcy z National Maritime Medical Center udowodnili, że podczas leczenie nagłej głuchoty dużą rolę odgrywa terapia tlenowa. Wykazano, że komora hiperbaryczna wspiera proces odwracania utraty słuchu. Pacjent oddycha czystym tlenem o wysokim ciśnieniu, co pozytywnie wpływa na proces leczenia. Oczywiście równolegle prowadzone jest leczenie tradycyjne. Eksperymenty udowodniające skuteczność komory hiperbarycznej dają dużą nadzieję osobom o głębokiej utracie słuchu. To właśnie w przypadku dużych ubytków słuchu terapia tlenowa przynosi najlepsze efekty.

W 2015 roku w kwartalniku „Otorynolaryngologia” opublikowano pracę na temat NNCN.  Wykazano w niej efektywność HBOT jako terapii wspomagającej leczenie, zwłaszcza przy wdrożeniu jej w pierwszych 2 tygodniach od wystąpienia niedosłuchu. Odpowiednio wcześnie zastosowana, daje najlepsze rezultaty. Pacjenci mogą być kierowani na sesje w komorze w okresie do 3 miesięcy od momentu, w którym pojawiła się nagła głuchota. Hiperbaria sprawdza się bardziej u osób młodych (do 50. roku życia), ze średnio głębokim i głębokim niedosłuchem (do 60 dB).

 W tym samym roku w czasopiśmie „Polish Hyperbaric Research” opublikowano opis przypadku 32-letniego pacjenta Mazowieckiego Centrum Terapii Hiperbarycznej. Od ponad 2 miesięcy cierpiał z powodu nagłego pogorszenia słuchu w jednym i uczucia zatkania w drugim uchu. Poddano go serii 15 zabiegów, po których nastąpiła całkowita poprawa słuchu w prawym i subiektywna poprawa w lewym. Skuteczność terapii potwierdziły wyniki audiometrii tonalnej.

Do Leczenia tlenoterapią hiperbaryczną kwalifikują się następujące choroby narządu słuchu:
• szumy uszne wywołane urazem akustycznym, urazem czaszki, nagłą utrata słuchu, chorobą Meniere’a,
• utrata słuchu związana z chorobą Meniere’a, uszkodzeniem toksycznym, urazem akustycznym, urazem czaszki, infekcją,
• głuchota związana z nagłą utratą słuchu, chorobą Meniere’a, powikłaniami pooperacyjnymi, uszkodzeniem ślimaka, uszną postacią półpaśca, urazem ciśnieniowym, uszkodzeniem toksycznym, urazem akustycznym,
• zawroty głowy związane z ostrą utratą czynności obwodowej części błędnika, podrażnieniem i uszkodzeniem ślimaka, chorobą Meniere’a, nagłą utratą słuchu.

HBOT jest jedyną znaną i bezpieczną metodą zwiększającą ciśnienie parcjalne tlenu w uchu wewnętrznym. Doświadczenia przeprowadzane na zwierzętach, w których do ślimaka (anatomiczna część ucha wewnętrznego ssaków złożony z części kostnej o kształcie muszli ślimaka i mieszczącego się w niej przewodu ślimakowego- część błędnika błoniastego, który zawiera receptor słuchu ) włożono elektrody pomiarowe, wykazały, że przebywanie w atmosferze czystego tlenu zwiększa ciśnienie parcjalne tlenu w ślimaku o 204%. Zauważono także, że podwyższone ciśnienie parcjalne tlenu utrzymuje się również po zakończeniu HBOT. Poprzez poprawienie właściwości reologicznych i mikrokrążenia terapia tlenem hiperbarycznym optymalizuje warunki regeneracji struktur ucha wewnętrznego.